Voor mij was het vorig jaar juli zover, een niertransplantatie. Na jaren dat mijn nierfunctie steeds verder afnam door de ziekte van Dent die ik al mijn hele leven heb en voor onder controle sta, maar waar nog zo weinig over bekend is omdat het zó zeldzaam is. Een moment waar ik aan toe was. Ja ik deed nog volop mee, qua werk, maar mijn het was vooral mijn 'hoofd' dat dat mogelijk maakte. Mijn lichaam was namelijk al langer echt op door de extreme vermoeidheid, continue spierpijn en kramp en wat er allemaal bij komt wanneer je nieren falen. Een moment waar ik en mijn vrouw Anita echt naar uit keken, want het zou een nieuwe start betekenen. Die nieuwe start werd even uitgesteld en werd een lange en zware weg. Met meerdere operaties er op volgend om mijn 'eigen' nieren te verwijderen. Na de laatste operatie kwam er nog een sepsis overheen en was het allemaal even erg spannend en kritiek. Inmiddels zijn we ruim een jaar na de transplantatie en zijn we toch aan de nieuwe start van ons leven begonnen. Ik voel mij steeds fitter. En dat allemaal dankzij die nieuwe nier, een orgaan ongeveer zo groot als een vuist. Dat grote 'cadeau' dat ik van mijn mijn lieve en sterke vader heb mogen ontvangen. Dankbaar voor alles en dankbaar hoe het nu gaat. Maar we zijn er nog lang niet. Er is zoveel meer nodig. Chronische nierschade is hard op weg om in 2040 wereldwijd in de top 5 doodsoorzaken te staan. Terwijl het vaak vroegtijdig al wel op te sporen is. Maar er is ook meer nodig in onderzoek, ook naar zeer zeldzame nierziekten zoals die van mij, voor behandelmethoden en innovaties die minder belastend of zelfs oplossend zullen zijn voor Nierpatiënten. Steun daarom mijn strijd door te doneren aan mijn collectebus voor de Nierstichting.